*Γραφει η Μαρία Γιαμπουλακη
Αν τύχει και διαβείς την πόρτα μιας ογκολογικης κλινικής δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος φεύγοντας. Ασθενής ή φροντιστής, η παραμονή σου εκεί θα σε αλλάξει. Δεν θα κατανοείς την ένταση με την οποία κάποιοι βιώνουν θέματα που πλέον εσένα θα σου φαίνονται ανούσια. Θα έχεις μεγαλύτερη κατανόηση για τους ανθρώπους, καθώς πλέον θα υπολογίζεις ότι αγνοείς τη διαδρομή τους και τι μπορούν να βιώνουν και θα επιδεικνύεις ενσυναισθηση με μεγαλύτερη ευκολία.
Αν βρεθείς ποτέ σε μια ογκολογική κλινική, η ζωή θα έχει άλλο νόημα. Η μέρα και η στιγμή σου δεν θα περνάνε έχοντας αναλωθεί σε συναισθήματα αρνητικά για ζητήματα που έτσι κ αλλιώς λίγο καιρό μετά ούτε θα σ απασχολούσαν.
Θα γνωρίσεις ανθρώπους που δίνουν μεγάλες μάχες, λίγα μέτρα παραδίπλα σου. Αν ο Θεός σε ευλογήσει, μια ενθαρρυντική κουβέντα σ’ αυτούς που παλεύουν, να καταφέρει να επιτελέσει τον σκοπο της, την ενθάρρυνση δηλαδή, την παρηγοριά ή ακόμα καλύτερα τη στιγμιαία ανεμελιά του παραλήπτη αυτής θα βιώσεις ένα συναίσθημα που όμοιο του ίσως να μην είχες βιώσει ξανά.
Αν βρεθείς σε μια ογκολογική κλινική, θα γνωρίσεις ανθρώπους που παλεύουν με τον πόνο και την αγωνία, την απογοήτευση αλλά και την ελπίδα την ίδια στιγμή.
“Κάντε κάτι, φέρτε τον πίσω” ίσως ακούσεις από εναν διπλανό θάλαμο τη στιγμή που κάποιος ξεκινάει το μακρινό του ταξίδι σε έναν κόσμο που δεν θα έχει πια πόνο.
“Περαστικά και σιδερένιος” ίσως ακούσεις λίγες στιγμές μετά για έναν άλλο που την κέρδισε τη μάχη και επιστρέφει σπίτι!
Να μην βρεθείς ποτέ και να μην χρειαστεί ποτέ ξανά κανείς να βρεθεί εκεί…
