Όταν τα θέματα με τις καθαρίστριες αποκτούν πολιτικές διαστάσεις

Γράφει ο Γιάννης Ζωράκης

Το πρόβλημα με την τοποθέτηση των συμβασιούχων καθαριστριών στα σχολεία ολόκληρης της Περιφερειακής Ενότητας Ηρακλείου είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα, το οποίο αρχίζει από το Υπουργείο Εσωτερικών. 

Οι πιστώσεις δεν δίνονται έγκαιρα, οι δήμοι διεκδικούν μεγαλύτερες, οι διαδικασίες απαιτούν χρόνο για να ολοκληρωθούν και κάπου εκεί, τα σχολεία μένουν χωρίς καθαριότητα. Ευτυχώς υπάρχουν δάσκαλοι και γονείς. Πάλι καλά. 

Το συγκεκριμένο ζήτημα ωστόσο, επειδή έρχονται εκλογές, πέρα από ένα υπαρκτό πρόβλημα για το οποίο οφείλουν να πιέσουν όλοι οι συναρμόδιοι, έγινε θέμα… πολιτικό σε περισσότερους του ενός Δήμου στην Περιφερειακή Ενότητα Ηρακλείου.

Κι αντί οι υπεύθυνοι να σκεφθούν και να συνδιαλλαγούν για το πώς τα σχολεία θα παραδοθούν καθαρά την πρώτη ημέρα λειτουργίας τους και θα παραμείνουν καθαρά (κάπου εδώ έχουμε ξεχάσει εντελώς πως έχουμε περάσει πανδημία, υγειονομική κρίση κ.λπ.) πολλοί φερόμενοι «σωτήρες» επί των δημοτικών θεμάτων, θέλησαν να μετατρέψουν το θέμα σε πολιτικό και να πλήξουν όχι μόνο … αντιπάλους τους, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και ανθρώπους με τους οποίους θεωρητικά συνεργάζονται. 

Το ζήτημα έχει πολλαπλές αναγνώσεις και δεν χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση. Αυτό όμως που τελικά αποδεικνύεται, είναι ότι οι «παλιοί» και οι «έμπειροι» στα αυτοδιοικητικά υποτίθεται, δεν θα διστάσουν για κανένα λόγο να ρισκάρουν την υγιεινή στα σχολεία ή να επενδύσουν στη φιλοτιμία γονέων κι εκπαιδευτικών, προκειμένου να «πλήξουν» πολιτικούς αντιπάλους τους για να φανούν οι ίδιοι ψηλότεροι στα μάτια των ψηφοφόρων. Το ακόμα χειρότερο, είναι πως αυτές οι πρακτικές εφαρμόζονται σαν να είναι βγαλμένες από … σχολή και σε πολλές περιπτώσεις κοπιάρονται, χωρίς τελικά κανένας να ενδιαφέρεται για το κοινό καλό.