Εφημερεύοντα
Κίνηση
Καιρός
Απαντήσεις σε σχέση με το φλέγον ζήτημα και τη στάση που τήρησε η Ιερά Μητρόπολη Πέτρας και Χερρονήσου στην περίπτωση της 17χρονης Νικολέτας, έρχεται να δώσει μιλώντας στο ΘΕΜΑ ΚΡΗΤΗΣ 103.1 και τις Μαρία Γιαμπουλάκη και Χριστόφορο Παπαδάκη, ο καθηγητής Θεολογίας στο Πρότυπο Λύκειο Ηρακλείου κ. Παναγιώτης Ασημακόπουλος.
Ο κ. Ασημακόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά:
“Πρώτα να πούμε τι είναι η κηδεία και πώς συνδέεται με την αυτοχειρία, γιατί αν δε δώσουμε το σωστό πλαίσιο, θα βγάλουμε προφανώς λάθος συμπεράσματα. Η ακολουθία της κηδείας ουσιαστικά, είναι μία προσευχή της Εκκλησίας, η οποία συνοδεύει τον κεκειμοιμένο και εύχεται η Εκκλησία για όλους το ίδιο.
Το λέω αυτό για να προλάβω και μια ερώτηση και μια ένσταση που έχουν πολλοί. Ότι “είναι δυνατόν η Εκκλησία για παράδειγμα, να ψάλει ακόμα και έναν δολοφόνο, που μπορεί την ώρα που πεθαίνει να λέει ότι “αν ξαναζούσα πάλι θα σκότωνα”…Και να μην ψάλει ένα παιδί το οποίο για διαφόρους λόγους, έπεσε από τη γέφυρα”;
Η απάντηση είναι ότι “ναι, είναι δυνατόν διότι για την Εκκλησία, όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια ακριβώς αξία. Οπότε η ίδια ακολουθία είτε ο άλλος είναι Οικουμενικός Πατριάρχης, είτε είναι ένα παιδί. Είτε είναι κάποιος που πιστεύουμε ότι είναι “Άγιος”, είτε δεν είναι…Γιατί η Κρίση είναι στα χέρια του χέρια του Θεού».
Σε σχέση με την ακολουθία της κηδείας ο κ. Ασημακόπουλος αναφέρει:
«Δεύτερον, η ακολουθία της κηδείας είναι φτιαγμένη για τους ζωντανούς. Τι εννοώ δηλαδή: Το κείμενο αν κάποιος το προσεγγίσει, θα δει ότι είναι το ίδιο κείμενο για το Θάνατο και την Ανάσταση και είναι η ελπίδα της Ανάστασης, η αγάπη Του Θεού κ.λπ.
Αυτό γιατί το είπα. Το είπα διότι ο Κανόνας αυτός είναι παλιός. Είναι σαφώς αυστηρός με την εξής λογική που λέει τα εξής: “Παιδιά ό,τι και να συμβεί. Ό,τι και να κάνετε. Ό,τι πρόβλήματα και αν έχετε, μην απελπίζεστε. Για την Εκκλησία η πλήρης απελπισία είναι σχεδόν συνώνυμο της αθεΐας. Γιατί είναι σαν να λες “για μένα δεν υπάρχει Θεός”…Και για να σας το κάνω πιο κατανοητό. Εγώ η Εκκλησία, δεν θα ψάλω κάποιον ο οποίος αυτοκτονεί”. Αυτό λοιπόν παλιότερα είχε και τον εξής παιδαγωγικό ρόλο: Υπήρχαν πάρα πολλές αυτοχειρίες, κυρίως σε πρόσωπα, σε ανθρώπους οι οποίοι είναι αυτό που λέμε, απλά “δεν είχανε στον ήλιο μοίρα”».
Για παράδειγμα οι γυναίκες. Σκεφτείτε ότι η γέννηση ενός κοριτσιού σε πολλές οικογένειες ήταν το συνώνυμο ότι…”μας καταράστηκε Ο Θεός””!
Όπως εξηγεί παράλληλα ο κ. Ασημακόπουλος, στις περισσότερες Μητροπόλεις ισχύει ο κανόνας αναφορικά με την αυτοχειρία, ωστόσο στην αντίληψη του κόσμου κυριαρχεί αυτό που ονομάζεται «Οικονομία».
Ο κ. Ασημακόπουλος διευκρινίζει επίσης ότι ακούγονται πάρα πολλά για τον Μητροπολίτη τα οποία όπως λέει δεν ισχύουν, επειδή αυτό που έπραξε ο Μητροπολίτης είναι αυτό που ορίζει η Εκκλησία.
«Είναι γνωστό στους περισσότερους ότι η Εκκλησία αυτό ορίζει» αναφέρει ο κ. Ασημακόπουλος και προσθέτει:
«Αλλά είναι κάτι άλλο, όταν μιλάμε για ένα 17 χρονο παιδί. Μπορεί να έχει μία ψυχική ασθένεια. Μπορεί να βιώνει την απελπισία για μία σειρά από λόγους. Και η Εκκλησία τα ταλευταία χρόνια έχει αλλάξει αυτή τη στάση της, δεδομένου ότι ήρθε και εκείνη λίγο με πιο σύγχρονη αντιμετώπιση.
Αντί να πηγαίνει το θέμα στο ποιος Μητροπολίτης μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την οποιαδήποτε περίπτωση, θα ήθελα και το εξής: Όντως είναι ένα παράπονο και δικό μου. Γιατί είμαι και στο χώρο της Θεολογίας χρόνια. Θα ήθελα σε ανύποπτο χρόνο, να υπάρχει αν θέλετε και μία επίσημη ενημέρωση της Εκκλησίας…”Ακούστε να δείτε. Η αυτοκτονία είναι κάτι πάρα πολύ αρνητικό”. Να αναφερθεί αυτός ο κανόνας. Αλλά κυρίως, να κάνουμε κάτι στην πραγματικότητα ώστε, οι αυτοκτονίες ειδικά των εφήβων να μειωθούν όσο γίνεται περισσότερο. Και να σας πω – γιατί είμαι στο χώρο της Εκπαίδευσης πάρα πολλά χρόνια – όντως τα περισσότερα παιδιά, κάνουν κάτι αυτοτραυματισμούς και πάρα πολλά πράγματα για να στείλουν μήνυμα προς τους ενήλικες!
Όταν λοιπόν οι ενήλικες δεν ακούμε τα παιδιά για Χ και Ψ λόγους, κυρίως επειδή είμαστε στον κόσμο μας. Ή επειδή θεωρούμε υπερβολές κάποιες αντιδράσεις τους, έχουμε και τέτοια φαινόμενα. Δηλαδή με άλλα λόγια, το ψάλσιμο ενός παιδιού που έχει αυτοκτονήσει αν θέλετε είναι “η τελευταία τρύπα της φλογέρας”…Υπάρχουν πολλά βήματα νωρίτερα. Ξαναλέω. Δεν τα λέω αυτά για να διοχετεύσω τη σκέψη μας αλλού. Γιατί το θέμα μας είναι το πώς η Εκκλησία θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τη συγκεκριμένη περίπτωση. Που επαναλαμβάνω ότι για μένα θα έπρεπε και εδώ να επικρατήσει η επιείκια. Και στο κάτω – κάτω της γραφής, θα μπορούσε να γίνει μια αναφορά, ότι “ήταν λάθος αυτό το οποίο έγινε. Σας παρακαλώ πάρα πολύ σκεφτείτε τη ζωή σας ως Δώρο Του Θεού. Εγώ κάνω πάλι την “Οικονομία” και Ο Θεός από κει και πέρα αποφασίζει και γίνεται κανονικά η ακολουθία της κηδείας”.
Εξάλλου, εξήγησα ότι δεν είναι κάτι διαφορετικό από μία προσευχή όλης της Κοινότητας η οποία προπέμπει την Ψυχή ενός ανθρώπου στα χέρια Του Θεού. Είναι μία Προσευχή”.
Σε σχέση με το αν κάθε Μητρόπολη εφαρμόζει άλλη διαδικασία, ο κ. Ασημακόπουλος εξηγεί:
“Η απάντηση είναι ναι. Δηλαδή η Εκκλησία εφαρμόζει τον Κανόνα. Και από κει και πέρα, στην κάθε Μητρόπολη, ο κάθε Μητροπολίτης είναι παντελώς ανεξάρτητος, στο να εφαρμόζει την “Οικονομία”. Ή τέλος πάντων κάποιες ιδιαίτερες εξαιρέσεις και να κάποιες ιδιαίτερες προσεγγίσεις. Δηλαδή αυτό που ακούγεται κάποιες φορές, να αναλάβει η Ιερά Σύνοδος ή το Πατριαρχείο, δεν υπάρχει. Δηλαδή, έμαθα κι εγώ κατόπιν εορτής, ότι ο συγκεκριμένος Μητροπολίτης στις βαφτίσεις δε δίνει δύο ονόματα. Σε άλλες Μητροπόλεις όντως, δίνουν δύο ονόματα. Και εδώ όμως, όντως, αν το δει κανείς Εκκλησιαστικά το σωστό είναι ένα όνομα. Θα μου πεις, μα σε μια άλλη Μητρόπολη ο παπάς έδωσε δύο ονόματα. Πράγματι, λοιπόν, κάθε Μητρόπολη είναι ανεξάρτητη και οι προσεγγίσεις σε τέτοια θέματα είναι στην κρίση του κάθε Μητροπολίτη”.