Π. Βερμερέν (Σορβόνη): Ας ξανασκεφτούμε την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.

Με αφορμή τη συμφωνία του Ερντογάν για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και τη συζήτηση για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, Πιερ Βερμερέν, κρίνει ότι η στάση της Άγκυρας δεν επιτρέπει σε καμία περίπτωση προώθηση της σχέσης της ΕΕ με την Τουρκία, υποστηρίζοντας ότι οι Ευρωπαίοι «πρέπει επιτακτικά να εγκαταλείψουν την αφέλειά τους» ως προς αυτό.

Την ίδια ώρα, η Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τονίζει ότι εάν δεν υπάρξει μια δραστική αλλαγή πλεύσης από την τουρκική κυβέρνηση, η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία βρίσκεται σε αδιέξοδο από το 2018, δεν μπορεί να αρχίσει υπό τις παρούσες συνθήκες.

Ο Γάλλος καθηγητής επικρίνει τη μη αντίδραση του δυτικού κόσμου «στη μεσαιωνική πολιορκία των Αζέρων, από τον Αύγουστο του 2022, στους 120.000 Αρμένιους στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, με την υποστήριξη του Τούρκου προέδρου» σημειώνοντας, ότι πέραν της Αρμενίας, οι λίγες φωνές υποστήριξης προέρχονται από τους Γάλλους πολιτικούς.

«Οι Αρμένιοι, που έχουν πληρώσει τόσο βαρύ ανθρώπινο τίμημα για περισσότερο από έναν αιώνα, βρίσκονται και πάλι στο μάτι της καταιγίδας. Ρώσοι, Ισραηλινοί και Αμερικανοί έχουν άλλες προτεραιότητες, οι Ευρωπαίοι είναι αδύναμοι και οι Αρμένιοι μπορούν να υπολογίζουν μόνο στη δυσπιστία του Ιράν προς τους Τούρκους. Μέχρι πότε;», διερωτάται.

Ο Πιερ Βερμερέν αναφέρεται ακόμη στα γεγονότα του 1923, στον διωγμό Αρμενίων και Ελλήνων, στο ανθελληνικό πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη το 1955 και στον διωγμό των Εβραίων υπογραμμίζοντας, ότι ο Τούρκος πρόεδρος «όχι μόνο δεν αποδέχεται  αυτό το εθνικό παρελθόν, αλλά το αρνείται, παρόλο που ο Ατατούρκ χαρακτήρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων “επαίσχυντη πράξη”».

«Η Τουρκία που θα αφήσει ο Ερντογάν ως κληρονομιά, θα έχει ελάχιστη σχέση με την κεμαλική, “κοσμική” χώρα και υποψήφια για την Ευρωπαϊκή Ένωση που κληρονόμησε», τονίζει ο Πιερ Βερμερέν, υπογραμμίζοντας την υποτέλεια του «κοσμικού» στρατού στην προεδρία, τη μετατροπή της τουρκικής κοσμικότητας σε κρατικό ισλαμισμό, που προωθεί, όπως σημειώνει, εσωτερικά και διεθνώς –χάρη στην ελεγχόμενη διασπορά της– την ιδεολογία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.